DIE DORINGBOOMPIE
(THE THORN TREE)
Daar het ‘n doringboompie
vlak by die pad gestaan,
waar lange ossespanne
met sware vragte gaan.
En eendag kom daarlanges
‘n ossewa verby,
wat met sy sware wiele
dwars-oor die boompie ry.
“Jy het mos, doringstruikie,
my ander dag gekrap;
en daarom het my wiele
jou kroontjie platgetrap.”
Die ossewa verdwyn weer
agter ‘n heuweltop,
en langsaam buig die boompie
sy stammetjie weer op.
Sy skoonheid was geskonde;
sy bassies was geskeur;
op een plek was die stammetjie
so amper middeldeur.
Maar tog het daardie boompie
weer stadig reggekom,
want oor sy wonde druppel
die salf van eie gom.
Ook het die loop van jare
die wonde weggewis -
net een plek bly ‘n teken
wat onuitwisbaar is.
Die wonde word gesond weer
as jare kom en gaan,
maar daar die merk word groter
en groei maar aldeur aan.
(TOTIUS)
1 comment:
Perhaps that's the thing about poetry, that it can have meaning to whomever reads it. I grew up - educated at Jan F E Cilliers Laerskool - with hte understanding that the thorn tree was an avatar of the Afrikaans language, trampled by the mightly British colonial office that did what it could to destroy 'kitchen Dutch', including importing Scottish Calvinist ministers to preach to us in our churches in English. BUT it is certainly in this day and age extremely apt as a poem about African resilience. And may it be so, that we will survive and overcome the corruption and ineptitude that now beleagures the poor nation. (Cry the Beloved Country has never been more true than it is today)
Post a Comment